Aankomen in herstel

Er is vrij weinig 100% zeker in het leven, in mijn leven. Maar dit is toch wel een dingetje wat wél zeer zeker is. Aankomen. Aankomen bij anorexia is iets wat moet gebeuren en gaat gebeuren als je kiest voor herstel.

Je kunt niet herstellen van anorexia zonder aan te komen. Als je kiest voor herstel, zul je aankomen. Als je niet wilt aankomen, herstel je niet. 

Just saying!

Makkelijker gezegd dan gedaan, helaas. Het afvallen ging enigszins soepeltjes. Waarom het aankomen dan niet? 

Er zijn twee Hannah's in mijn hoofd, remember? Mijn eigen ik, de gezonde Hannah en de eetstoornis Hannah, a.k.a. de duivel. Die twee staan tegen over elkaar in de ring, om het gevecht tegen elkaar aan te gaan. 

In de periode dat ik veel ben afgevallen, had de eetstoornis dus de complete overmacht en was aan het winnen van de gezonde Hannah. 

Nu ik heb gekozen voor herstel, is het dus de bedoeling dat de gezonde Hannah MOET WINNEN van de eetstoornis Hannah. En die strijd is bizar bruut!!

A brutal fight!

Het aankomen in gewicht moet ik leren zien als iets positiefs. Ik wil aankomen. Mijn eigen ik wil aankomen. De gezonde Hannah wil aankomen. 

Als ik nu in de spiegel kijk, vanuit de gezonde Hannah, ben ik diep ontevreden. De gezonde Hannah was meer dan trots op haar eigen lichaam. Dat is nu helaas niet meer zo, want het is compleet verrampeneerd door de eetstoornis Hannah.

Als ik nu in de spiegel kijk, vanuit de eetstoornis, mag ik niet aankomen. Aankomen is vanuit de eetstoornis een NO GO. Maar hey! Wie is hier de baas, vriend?!

Ik kom niet alleen aan in gewicht maar ik kom aan in zóveel meer. Ik krijg kilo's terug. Ik krijg mijn normale leven terug. Ik krijg de vrijheid terug. Ik krijg gezellig wijntjes drinken met mijn liefste vriendinnen terug.

Ik krijg mijn leven terug!

Ik zelf wil mijn billen terug. Ik wil mijn maandelijkse feestje behouden. Dit was voor 4 maanden weg, is back on track Godzijdank. En dat wil ik graaaaag zo houden. Ik wil mijn gezonde blonde manen weer terug. Ik wil weer gezellig bier en wijn kunnen en durven drinken, met mijn meer dan lieve vriendinnen! Ik wil weer een echt leven lijden! En ga zo maar door!

Daarvoor moet ik dus beter worden. Aankomen. Herstellen. 

Fun fact: Als bijvoorbeeld mensen nu naar mij omkijken, voel ik me niet trots of mooi, maar schaam ik me. Ze kijken vast niet om omdat ik er zo uitmuntend uit zie. No way. I look like shit. Dit is een redelijk krachtige motivatie om de boel te willen veranderen!

De vraag van vandaag!

''Ja, maar Hannah, hoe gaat het nu met je? Ben je al ''opgeknapt''? Je eet nu goed, toch? Dus, dan gaat het ook goed, toch?'' 

NEE, absoluut niet. Sad, but true. Niets is wat het lijkt. Als iemand lacht, terwijl hij/zij in een diepe depressie zit, dan gaat het ook goed? Nee nee nee, zo werkt het helaas niet. 

Als ik een koekje eet bij oma, dan ben ik beter toch? Ik durf het, ik doe het, dus dat is goed toch? Nee. Helaas niet. De rest van de dag/week voel ik mij naar om dat ene vervloekte koekje. De rest van de dag/week maak ik mijzelf totaal leip in mijn hoofd om dat ene vervloekte koekje. Het is niet over. Het is in mijn hoofd niet over. Hoe graag ik dat ook wil. 

Was het maar zo easy peasy lemon squeezy! 

Ik ga wel door. Ik blijf wel eten. Ik zorg wel dat ik niet in een giga terugval terecht kom. Maar dit gaat allemaal een soort van op de automatische piloot. Gedachten op 0, block the thoughts en gaan! Maar het ''probleem'' is er nog. Ik eet wel, maar er is nóg een probleem! Er zijn nog bizar veel zieke gedachtegangen. Er is nog een verkeerde kijk op alles. Er is nog een bad body image. 

Het zit aaaaaallemaal in het hoofd. In mijn hoofd. Daar boven speelt het hele gevecht zich af. Het gevecht is niet aan de etenstafel. (Ja, in feite dus wel, maar niet ''aan de buiten kant'') Het gevecht is niet in het bos. Het gevecht is niet op de bank. Het gevecht is in mijn hoofd. Alles is in mijn hoofd! 

Sounds psycho, i know.

Het is een mentale ziekte. Een eetstoornis gaat niet over dun willen zijn. Een eetstoornis gaat niet over eten. Een eetstoornis gaat over zoooveel (verkeerde, niet reeële) gedachtegangen in jou eigen bovenkamer. De manier hoe jij/ik de dingen bekijkt. Jou perspectief op whatever. In dit geval je eigen ik en god weet wat, met als gevolg de slechte relatie met eten!

Lang (filosofisch) verhaal, kort:

Ik moet mijn eigen ik gedachten zo intens sterk zien te krijgen om van de eetstoornis gedachten te kunnen winnen! 

Een barbaarse strijd!

Ik moet het feit dat ik aan zal komen, zien te verdragen. Ik moet het verdragen, ondanks dat de eetstoornis stem (gedachten) keihard tegen mij zal schreeuwen en mij tegen zal spreken. 

En ik zal je zeggen: DAT IS NIET LEUK!! Het is niet makkelijk. Het is niet fijn. Het is niet gezellig. Het is nooit stil. Er is geen ''wapenstilstand''! De strijd gaat elke seconde van de dag door. 

Mijn gedachten hebben in tegenstelling tot mijzelf een ongelofelijk goede conditie, jawel! Is toch nog een deel van ikzelf FITGIRL! +1!

Afijn. Aankomen dus. 

Wat is er zo eng aan?

Wat zal er veranderen? Waarom is het zo'n BIG deal? Waar ben ik bang voor? Nu ik dit zo typ, begin ik ook te realiseren dat het ziekelijk is hoe ik er zelf over na denk. Door het te typen/schrijven, komt het misschien bij mij zelf ook binnen. 

Ik kan wel praten en typen als Brugman, maar als ik hier zelf niets mee doe, wordt niemand er wijzer van, right? 

All right, ik ga de vragen die ik zelf heb, beantwoorden vanuit mijzelf. Thank god dat ik voor bloggen heb gekozen in plaats van vloggen, anders had ik nu dus hard op tegen mezelf lopen praten. haha! 

1. Wat verandert er als ik aankom? 

Keiharde feiten: Mijn lichaam verandert. Mijn lichaam zal voller worden. Ik zal meer vrouwelijke vormen krijgen.

2. Waarom is het zo'n BIG deal?

Tja, zeg het maar. Dit is de angst vanuit de eetstoornis. Als ik aankom betekend dat, dat ik de eetstoornis los leer laten. De eetstoornis wil niet weg. De eetstoornis wil de controle over mij blijven houden, maar dat gaat dus niet samen met het feit dat ik aan moet/wil/zal komen. Het is dus het ene of het andere. Kiezen of delen. Leven of dood.

3. Waar ben ik bang voor?

Same answer. Dit is de angst vanuit de eetstoornis. 

Ik verander dan wel letterlijk qua uiterlijk, wat ook eigenlijk alleen maar positief is, want hallo, BILLEN?! Maar van binnen, mijn innerlijk, blijft het zelfde. Ik blijf Hannah. Mijn uiterlijk heeft niets te maken met hoe ik ben als persoon. 

Cruciale kwestie:

Hoe zullen mensen mij onthouden/omschrijven? Wat zeggen mensen over mij? Wie is Hannah?

Het antwoord zal echt NIET zijn:

Een blonde, dunne dame, MAATJE XS. Nee! Mensen onthouden om wie jij bent als persoon. Wie ik ben als persoon. Gezellig, grappig, vrolijk, lief, betrouwbaar en ga zo maar door! Dit is zoooooveel meer waard dan je gewicht. Dat zegt niets over mij als persoon. 

Het maakt niet uit hoe je er uit ziet, mooi, minder mooi, dik, dun, vol, slank, blond, bruin, it's all about your own perspective!

Als je je van binnen niet gelukkig en mooi voelt, gaat het fout.

Lees dit nog maar een paar keer door, Hann. Dit moet dus in mijn hersens vastgroeien. Deze gedachtegangen moeten er in slijten en normaal worden. 

Door dat ik al zo lang die andere gedachtegangen ervaar, de gedachtegangen vanuit de eetstoornis, ben ik die zelf gaan geloven. Maar hey, fun fact:

Niet alles wat je denkt, is waar!

Iedere keer als ik nu iets eet, probeer ik de eet gestoorde gedachten te blokkeren. Die gedachten moeten langzaam uit mijn systeem verdwijnen. Ik moet weer gaan geloven in mijzelf. Ik moet weer gaan geloven in de echte Hannah, de gezonde Hannah.

Block the thoughts, be scared and do it anyway!

Elke hap is een strijd. Maar er zijn kleine hulpmiddelen. Elke hap is een stap richting herstel. De eetstoornis ziet elke hap als extra calorieën. De gezonde Hannah ziet elke hap als extra herstel punten!

Don't call it calories, call it recovery points!

Nog een helpende gedachte/actie:

Tegen mijzelf praten als of ik tegen mijn eigen kind zou praten, als of ik mijn eigen moeder ben. Of; tegen mijzelf praten als of ik een super goede vriendin van mijzelf ben.

Als een goede vriendin van mij deze struggles met eten zou hebben, zou ik haar ook helpen en de keuzes voor haar maken, vanuit een gezonde geest. 

Maar ja, er is (altijd) een maar! Ik probeer nieuwe dingen uit. Ik ga uitdagingen aan. Ik overwin angsten. Maaaaar, het feit dat ik (daardoor) dus ben aangekomen op de weegschaal, maakt het niet makkelijker. Mijn eetstoornis gedachten gaan dan compleet op de loop en schreeuwen nog even een tandje harder tegen mij: ''Zie je wel! Dit is dus precies waarom je het uit de weg bent gegaan!! 1+1=2!'' 

Mijn angsten werden werkelijkheid.

Voorbeeld: Ik heb iets gegeten, wat super eng was. Nieuw was. Een uitdaging was. Couscous bijvoorbeeld. En de dag erna zie ik op de weegschaal dat ik ben aangekomen. Dat laat letterlijk zien, dat het BAD was/is. Dat ik het niet voor niets heb gelabeld met BAD! 

Fun fact: Mijn lichaam kan de ene dag meer vocht vast houden, dan de andere of God weet wat. Dit heeft waarschijnlijk echt NIETS te maken met het feit dat ik iets ''nieuws'' heb gegeten. Maar, maak dat de eetstoornis maar eens duidelijk. Die Satan probeert me op alle mogelijke raak vlakken onderuit te trappen, dus zo ook bij deze. Loeder.

Side note: Het is vrijwel onmogelijk, om aan te komen van een hap couscous extra, of een hap yoghurt extra. Dat kan niet. Echt niet. Ook al voelt het als of de hap couscous pronto vast zit geplakt aan mijn buik, DAT KAN NIET!

Alles wat je aandacht geeft, groeit!