Een terugval. Een terugval in oude, vertrouwde (verkeerde) patronen. Hoe, wat, waar, waarom en wanneer heb ik dit soort momenten/periodes?
De keus om te willen herstellen was een aantal maanden geleden al gemaakt. Die weg wil(de) ik inslaan en ik ging er vol voor! Hoofd omhoog, billen naar achteren and go with the flow!!
Met de hoop (die ik toch nog ergens had zitten, in een donker hoekje), dat het goed zou komen en met een beste schop onder mijn billen, showtime! Let's beat the devil!
Hopend en verwacht dat het in een rechte lijn omhoog zou gaan. Maar helaas, pindakaas. De road of recovery verloopt helaas niet in een rechte lijn omhoog. Er zijn goede, maar ook zeker mindere dagen. Waar dat aan ligt, Joost mag het weten. Dat is nou eenmaal zo. Sad, but true.
Zonder de slechte dagen, zouden er natuurlijk ook geen betere bestaan.
No rain, no flowers!
Zolang de goede dagen maar overheersend zijn tegenover de mindere dagen. Dan is het oké. Het is niet leuk. Maar het is oké. Daar dealen we dan maar mee.
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn!
Maaaaaar, het gebeurt dus soms ook dat ik zo diep in de klote dagen blijf hangen, dat het een intense battle van zelfmedelijden wordt en het bizar moeilijk is om mijzelf daar weer uit te krijgen.
Voor mijn gevoel hoort het er bij ofzo. Iedereen kan zeggen en denken wat hij/zij wil om mij weer goed te laten voelen en mij uit die flow van ellende te krijgen, maar zolang ik het zelf niet voel, begrijp of wil, gebeurd er niets. Hannah, Hannah Eigenwijs. Aangenaam!
Ik moet de bodem van de zee aanraken en letterlijk verzuipen, om de kracht terug te vinden om mijzelf naar boven te kunnen schoppen.
En dat vergt een enorme dosis aan zelf respect, zelf liefde, wilskracht en een overdosis aan doorzettingsvermogen.
Het (de terugval) is er ook niet zomaar, van de hak op de tak. Het sluipt langzaam terug naar binnen.
Iets in mijn hoofd zegt dan bijvoorbeeld dat het wel oké is om vandaag even niet iets te eten tussen de middag als lunch. Daar stem ik in mee en denk dat het klopt en beter is op dat moment.
Ik eet dan niks tussen de middag en denk; ''ach, om 16.00 iets nemen is ook prima, toch?'' Maar, van uitstel komt afstel, dat weet iedereen wel!
Wat dus als iets kleins en onschuldigs begint, groeit uit tot iets groots en STOMS. Een stomme beslissing om dat ene eetmoment over te slaan. Stom, stom, stom, Hannah. Stom!
Toch doe ik het keer op keer en geloof ik dat het op dat moment de juiste beslissing is. Met als gevolg, dat ik weer in de shit kom. Dieper in de ellende. Dieper meegesleurd in de eetstoornis. Maar dat is allemaal achteraf. Op dat moment voelt het goed en een juiste keus.
Door dat ik minder ga eten en dingen oversla, luister ik dus naar de eetstoornis stem. De gezonde Hannah weet ook wel dat dat een domme keuze is, maar ergens geloof ik er zelf ook wel in.
De duivel en de engel ''stem'', lopen een soort van in elkaar over qua keuzes, gedachtes en gevoelens. Soms weet ik niet wie er nu aan het woord is en dus gelijk heeft.
Diep van binnen natuurlijk wel, want welke imbeciel slaat zijn lunch nou over?! Elke ezel kan begrijpen dat dat niet de juiste keuze is, maar oké.
Op die momenten (momenten waarbij ik keer op keer dingen blijf over slaan en minder ga eten), zakt de stemming dus intens en heb ik nergens meer zin in. Het eten gaat steeds lastiger, ik lig liever op de bank onder een kleedje dan dat ik naar mijn vriendinnen ga en vrolijk zijn is ook alleen nog maar een fantasie. Vandaar dat ik dus ook nu pas (na een veel te lange tijd) weer een blog schrijf. Het lukte gewoon niet. Ik lukte niet. Ik wilde niets. Niets.
Wat gebeurd er in zo'n terugval en waarom laat ik het zover komen?
Voor dat ik het besluit had genomen om te willen herstellen, voelde ik mij veilig en op een vertrouwde thuishaven. Geen stress, geen pieken of dalen in mijn gevoel en gedachtes, geen enge uitdagingen rondom het eten, want ik at toch niet, geen challenges, niks. Het feit dat ik als 21 jarige dame geen leven had, was slechts bijzaak.
Eenmaal besloten, om te willen herstellen werd dit een heel ander verhaal. Stress om letterlijk alles en niets, intense pieken en dalen in mijn gevoel en gedachtes, alles rondom het eten bleek ineens een uitdaging te zijn, alles werd een enge challenge. Het feit dat ik als 21 jarige dame geen leven had, was geen bijzaak meer, maar een bizarre positie in het leven. Iets wat ik niet wilde. Iets wat ik dol graag wilde veranderen.
Doordat alles een uitdaging en een challenge bleek te zijn, was het elke dag, elk uur, elke minuut een strijd. Een strijd in mijn hoofd. Een strijd tussen the angel and the devil.
Who is gonna win this battle?
Angel or devil?
Op momenten dat de strijd zo bizar heftig was, smeet/smijt ik dus maar al te graag de strijdbijl neer, om voor even een rust te creëren in mijn hoofd en mijn lichaam. Even niet strijden. Even niet vechten.
Even een wapenstilstand.
De wapenstilstand was dus de terugval. Ik liet mezelf overspoelen door medelijden en zakte terug in de oude, vertrouwde, makkelijkere (verkeerde) gewoontes en patronen. The easy road.
Wilde ik dan niet beter worden? Oh, ja zeker wel! Maar om iedere dag die strijd aan te gaan en door te moeten vechten, was en is mega vermoeiend. Niet zo zeer lichamelijk vermoeiend, maar meer mentaal.
Die chaos, onrust en strijd die er dan in mijn hoofd omgaat, is onmenselijk en ondraagbaar. 24/7 oorlog, is niet te doen, trust me!
In zo'n wapenstilstand/terugval, ga ik letterlijk kopje onder. (In mijn bed, met de dekens tot over mijn hoofd.) Kopje onder in het gevecht en kopje onder in zelfmedelijden.
Die overdosis aan zelfmedelijden en het gemis aan zelf respect, zet mij dan wel na enige tijd aan het denken.
Ik ben potverdorie 21 lentes jong en lig hier nu in bed, op een doordeweekse middag in mei, te janken om het leven.
Ik ben 21 en ik kan niet eens fatsoenlijk eten. Ik ben 21 en ik zie het niet meer zitten.
Ik ben 21. Ik hoor te genieten van mijn jonge en vrije leventje! What's going on?!
Er is niemand die mij redden gaat. Ik moet mijzelf redden.
Alle hulp, steun en support kan mij op zulke momenten gestolen worden, want het is MIJN strijd. IK besluit om nu te verdrinken in zelfmedelijden en IK wil even niet meer.
Hoe graag iemand mij op dat moment uit bed wil trappen en aan het eten wil zien met een lach, nu even niet. IK moet er zelf achter komen, dat dit niet ''je van het'' is. IK moet zelf de keuze maken om weer vol nieuwe moed, de strijdbijl op te pakken en de duivel te willen en kunnen verslaan!
Kick some ass and get your shit together, Hann!
Op die momenten, klim ik langzaam weer omhoog. Verder met een schone lei en nieuwe kansen! Geen stress, het leven valt best mee. Een stap op de plaats is prima. Stap voor stap. Één stap vooruit, en 2 achteruit, zo zeg je dat toch?
Niemand kan mij uit een terugval sleuren. Ik moet zelf inzien dat dat niet is hoe ik mijn leven wil leiden. Letterlijk leiden. Zie ik dat nog niet? Dan moet ik nog even een dag door gaan met janken en zielig doen.
Change will come.
Het leven valt allemaal best wel mee.
Lijd ik of leid ik mijn leven? Als je je leven leidt, heb je zelf de regie over je leven maar als je je leven lijdt, ben je verder van huis.
Je leven lijden gaat over het lijden aan pijn. Lichamelijk of mentaal, dat maakt niet uit. Het is in ieder geval een niet heel prettige manier van leven.
Ik wil mijn leven leiden i.p.v. lijden.
Eigen doelen stellen. Eigen stappen maken. Vergelijken met anderen, heeft in mijn positie vrij weinig zin meer. Als ik dat zou doen (wat ik absoluut wel deed), zou alles tegenvallen en zou ik mezelf keer op keer teleurstellen.
Ik heb niets volgens ''het boekje'' gedaan. Ik heb tien tallen zijpaden bewandeld in plaats van de grote weg te volgen.
But who cares? Ja, ik zelf. Ik zelf vind het belachelijk dat ik het niet ''normaal'' kon/kan. Doordat ik in mijn eigen hoofd een soort ''ideale plaatje'' had bedacht, viel dus een hele boel flink tegen en stelde ik mijzelf keer op keer teleur. Ongein!! Stop it, Hann! Iedereen is goed op zijn/haar eigen manier, toch? Een beetje cliché is oké!
Goed verhaal, lekker kort. Conclusie:
The sun will rise and we will try again!
Reactie plaatsen
Reacties
Tja Hannah.
Dit is even moeilijk toch .
En toch komt het wel goed Oma heb je eens tegen Opa en mij gezegd . Maar het is inder daad nu vechten voor je zelf. toch red je het ,het is niet in een paar dagen klaar Komt goed Oma .En daar denk ik altijd aan .
Ik heb je een keer een soort gedichtje of hoe je het noemt gestuurd .Al is het niet ven mij Maar denk er precies zo over .
Heb je verdriet of zorgen ?
Bel mij op, wacht niet tot morgen.
Ben je vrolijk,en blij,
bel ook da'n een keer met mij .
Liefs Knuffel van Oma.