All right, there we go. My eating disorder story. (Eating disorder klinkt zoveel fijner dan ''eetstoornis''!) Oké, pak er vooral iets lekkers te eten en drinken bij, gooi jezelf in je meest comfy outfit op de bank and ''enjoy'' my story!
Iedereen heeft een eigen verhaal. Iedereen heeft dingen meegemaakt in zijn of haar leven. Iedereen heeft ervaringen opgedaan, zowel positief en leuk als misschien negatief en minder leuk. Ervaringen op doen en bepaalde gebeurtenissen meemaken, zijn er om sterker van te worden. Sterker worden en er misschien zelfs wel iets van te kunnen leren.
Zo ook ik; Hannah met een H. Ik ben dan nog maar 20 lentes jong. (18 maart word ik 21, save the date!! HOLY SHIT, DAT IS MORGEN AL!), maar ik heb voor mijn gevoel al het één en ander mee mogen maken en ervaren in mijn 20 jarige bestaan op deze wonderbaarlijke wereldbol.
Eerst zag ik deze specifieke gebeurtenis (de ES: eetstoornis) in mijn leven als een rugzakje, als een blok aan mijn been en iets waar ik me intens voor schaamde. Ik schaamde mij er voor dat het zo was/is gegaan bij mij. Was het mijn eigen schuld? Was ik niet sterk genoeg om me er door heen te slaan? Ugh.
Na een aantal wijze levensjaren en een aantal eyeopeners, ben ik gaan inzien dat het bij mij hoort. Het is mijn eigen verhaal en het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Isn't it wonderful? Iedereen heeft een eigen verhaallijn in hun leven en dat is absoluut niet iets om je voor te schamen!
Soms hoor je mensen wel eens zeggen dat een nare ervaring of gebeurtenis ze sterker heeft gemaakt,. Dat vind/vond ik dat zo'n bizarre uitspraak! Hoe kan een negatief moment/periode je nou in hemelsnaam sterker maken?
Fun fact: It's the truth!
Ik ben een sterker en wijzer mens, dan wie ik was voor deze perioden/gebeurtenissen/ervaringen!
Voordat mij dit ''overkwam'' wist ik hier niets van af, dacht ik er niet eens over na en leefde ik gewoon mijn leventje. Nu; sta ik stil bij bepaalde dingen en krijg ik (super interessante) inzichten over mijn eigen gevoelens, gedachten, manier van denken, manier van handelen en ga zo maar door! Ik ben mijzelf enigszins gaan begrijpen en zo ook het leven. Ik ben een wijzer mens geworden door deze tragische momenten, how wonderful!
In grote lijnen zal ik een beetje onder woorden proberen te brengen, hoe en wat. Mijn verhaal. My story time. Het hele proces. Het hele circus. Ik vind het belachelijk spannend om dit te delen, maar ook ergens wel fijn. Het is mijn verhaal. Mijn (tot nu toe) levensverhaal. Mijn levensverhaal hoeft geen taboe te zijn!
Lets go; onder het mom van: De kracht van kwetsbaarheid!
Fun fact about me: Als ik ergens aan begin, als ik ergens voor kies, dan ga ik daar vol voor. Vol enthousiasme en met enorm veel positieve energie! Wat soms ook een valkuil kan zijn, want het is niet altijd rozengeur en maneschijn. De mood swings die ik dan ook veel ervaar, zijn heel intens. Zo kan het dus van de hak op de tak van mega enthousiast en positief, naar negatief, verdrietig en teleurgesteld swingen.
Het schrijven van dit verhaal, mijn verhaal, doe ik dus ook vol passie en positiviteit! Ook al is het mega spannend, i like it!
Another fun fact: Deze content stond echt al weken als concept op mijn blog. Allang geschreven in grote lijnen, maar nog niet gepubliceerd omdat er steeds meer dingen bijkwamen en het nog lang niet goed genoeg was, haha! +1 voor de innerlijke perfectionist!
Tot zover de inleiding. (Veel langer dan verwacht. Als ik eenmaal begin met schrijven lijkt er geen eind meer aan te komen, haha!)
Aan de hand van deze (best wel een beetje lange) inleiding, kun je jezelf even mentaal voorbereiden door misschien een kleine inschatting maken over de lappen tekst die nog komen gaan!
Oja , ook misschien wel goed om te weten: Deze story time/dit concept is één en al chaos. Just like my brain. Stoor je er vooral niet aan, haha! Het heeft ook wel wat gezelligs. Het is niet één lange lap tekst, maar het is wat speelser!
Don't worry, it is worth it!
Show time!
Mensen vragen wel eens hoe mijn eetstoornis begonnen is. Vaak zeg ik dan zoiets als: ''Ik begon met minder eten en dat werd steeds strenger.'' Kort maar krachtig. En dan denken dus veel mensen ook dat wanneer je weer begint met eten en een normaal eetpatroon/schema/ritme hebt, de eetstoornis ''over is''. Was het maar zo'n feestje!
Mind blowing fact: Een eetstoornis gaat niet over eten!
Het is dus ook niet zo zeer begonnen met minder eten. Er is iets aan vooraf gegaan. Een oorzaak die het hele circus heeft doen optuigen. Met als gevolg: A bad relationship with food.
Het is géén kwestie van gewoon weer gaan eten. Het gaat niet over eten. Er is een oorzaak van dit alles en niet eten is daar het gevolg van. Er is een reden waarom ik begon met minder eten en afvallen, of in ieder geval; de wens om af te vallen. De macht en controle willen en kunnen hebben over dat proces. De controle die ik waarschijnlijk op andere vlakken niet kon ervaren.
Sterker nog: I loved food!
Ik kon intens genieten van eten. Ik had soms zelfs gedachtegangen dat ik anorexia wilde hebben en uitgehongerd wilde zijn. Zodat wanneer ik daadwerkelijk ondergewicht zou hebben, ik meer kon en mocht gaan eten zonder mij daar schuldig over te hoeven voelen. Psycho!!
Een eetstoornis heeft een functie. Er is een reden waarom je zo omgaat met eten/niet eten zoals je dat doet.
Dit wist ik 5/6 jaar geleden echt niet. Ik weet niet (bewust) waarom ik er mee ben begonnen, want dik was ik zeker niet. Ik was me er dus ook totaal niet van bewust dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Het begon door wat te rommelen met mijn eetgewoonten, dingen overslaan en andere bewuste keuzes maken. Maar dat liep na mate van tijd, volledig uit de hand.
Het werd obsessief en het gaf mij een krachtig gevoel om NIET te eten.
Het gaf me zelfvertrouwen en ik voelde me sterk.
De oorzaak kan dus zeker te maken hebben met het feit dat ik mij op andere gebieden niet sterk en zelfverzekerd voelde en het op een andere manier (door te rommelen met eten) wel kon voelen en ervaren.
Niet wetend dat het zo zou crashen natuurlijk, dat was nooit mijn intentie!
Toch; een tijdje later, begon het ''op te vallen'' en werd het een ''echte eetstoornis''. Ik moest in therapie. Na vele therapie sessie's gevolgd te hebben (Lees: Alles wat er te proberen valt, om te herstellen), ging het beter met het eten, maar bleef het probleem/de oorzaak/de reden waarom ik anders om ging met eten, doorsudderen.
Voor mijn gevoel was het destijds ook niet zo erg, dus ik heb me nooit volledig ingezet en opengesteld voor de therapie. Het krachtige gevoel en de macht/controle was prima, juist fijn! Ze (het x aantal behandelaren/therapeuten/psychologen) konden lekker lullen, maar het was mijn shit, mijn eetstoornis en mijn leven. Ik geloofde niks van wat ze mij vertelden en deed er dus verder niets mee.
Therapie destijds was voor mij dus ook: Masker op en gaan!
De oude, vertrouwde (ongezonde) eetgewoonten bleven in mijn systeem en waren niet ''opgelost''. Gewoon eten (Voor het oog gewoon. In mijn hoofd een mega gevecht/strijd/oorlog van ongezonde gedachtegangen), dan is het klaar toch? Ik leerde er mee dealen en had er vrede mee gecreëerd, het hoorde blijkbaar bij mij.
Van die periode (de tijd rond mijn 15e), weet ik ook verder niet heel veel meer. Er is veel gebeurd en ik heb té veel verschillende behandelaren, therapeuten en psychologen gehad om dit allemaal op te ratelen.
Eigenlijk is die periode ook niet meer zo relevant. Het feit dat ik nu 20 ben en again in een diep dal terecht ben gekomen afgelopen zomer 2019, is belangrijker en veel interessanter om te vertellen.
Het was toen destijds een periode van anorexia en boulimia. Doordat ik niet at of probeerde de macht er over te houden, kreeg ik cravings, eetbuien. Wat natuurlijk tegen alle controledrang in ging.
Niet eten/lijnen -> hunkeren naar eten -> eetbui -> schuldig voelen -> overgeven (want dit was compleet buiten alle gewenste controle om ) -> en zo de vicieuze cirkel rond en rond.
De oorzaak van het hele circus is natuurlijk wel een belangrijk aspect; want daardoor, als de oorzaak/de aanleiding nog op laag vuur staat te sudderen (niet is ''opgelost''), blijft de kans op een terugval ook zeer zeker aanwezig.
It's a miracle i'm still alive!
Het is een wereld wonder dat ik überhaupt nog in leven ben, na maanden letterlijk NIETS eten. Ik dronk alleen nog: water, thee en cappuccino. Mijn liefde voor cappuccino is nooit verdwenen en dat is maar goed ook!
Ik ben er ergens heilig van overtuigt dat de cappuccino mij in leven heeft gehouden.
Afijn, lang verhaal kort; 5/6 jaar later, end of summer 2019
The worst relapse ever!
Afgelopen nazomer ging het weer totally wrong. Bergafwaarts op heel erg hoog niveau. In 3 maanden tijd zo'n 20 kg lichter, van xx kg, naar xx kg. Again, therapie.
Zelf wilde ik niet in therapie. Ik zat al in zo'n diep dal, dat ik al een soort vrede had gecreëerd met de gehele situatie. Het negatieve spiraal was nu geen spiraal meer, maar meer een soort levensstijl. Het voelde alsof het mij overkwam en ik accepteerde het. Sad, but true. Ik was totaal overgenomen door de eetstoornis in mijn hoofd, dat de echte Hannah/de gezonde Hannah, een soort verdwenen was. Mijn eigen ik was klem gedreven in een hoekje, zonder spreekrecht.
Taken by the devil, called: Eating Disorder.
Toch ging ik maar mee met papa en mama voor een intake bij Human Concern. (Ervaringsdeskundigen op het gebied van eetstoornissen) Puur om papa en mama niet teleur te stellen.
Waar ik ze nu (tijdens het proces) belachelijk dankbaar voor ben!!
Het is mijn gevecht. Mijn leven. Ik kies zelf wat ik wel en niet wil. Ga weg met je therapie.
Doordat ik helemaal niet meer at en er ook geen schijn van kans was dat ik dat ooit weer zou willen, durven of zou gaan doen, zag ik ook geen kans en/of mogelijkheid om uit dat dal te komen/willen/durven klimmen. Die berg op was way to heavy, dus ik bleef liever onderaan in het dal en liet het me allemaal maar overkomen.
Het was goed zo. Ik had eigenlijk al vrede gesloten met het feit dat dit het einde zou zijn van mijn verhaal. Het einde van mijn leven. (Heel heftig om zo te zeggen, confronterend.)
Bij ondergewicht/ondervoeding kun je niet meer rationeel nadenken. Je hersenen komen in een soort van overlevingsmodus. (Waar bij mij dus sprake van was, aangezien ik dagen, weken en uiteindelijk maanden niets meer at.) Ik was volledig in de ban van de eetstoornis stem/gedachten in mijn hoofd. Er was geen ruimte meer voor normale/gezonde en reële gedachtegangen. Alles wat ik nog dacht was; negatief, somber, eenzaam en zonder enig gevoel. Leeg.
Zoals ik in het begin van deze content al noemde; Als ik ergens voor ga, ergens voor kies, dan doe ik dat vol positieve energie en enthousiasme! Zo dus ook het ''opgeven''. Ik had de strijdbijl al neergelegd en ik was al (vol enthousiasme) mijn eigen begrafenis wat aan het regelen. Ik had een boekje met bladzijdes met mooie teksten en gedichten en een bladzijde met liedjes die ik heel mooi vond.
Hoe bizar! Alles deed ik vol enthousiasme, dus ook dit. BIZAR! Ik was niet bang voor de dood. Ik zag de dood niet als iets naars of negatiefs. Ik zag het als een hemelse plek, zonder zorgen en pijn.
Ik had het gevoel dat mijn hoofd (mijn gedachten waren/zijn overgenomen door iemand anders. Iets of iemand in mijn hoofd. Iets wat de macht over mij had. Iets wat mij vertelde hoe ik alles moest doen en hoe niet. Ik werd een soort robot. Gevoel- en emotieloos en volledig overgenomen door iets in mijn hoofd. De ''echte Hannah'' gedachten en gevoelens waren aan de kant gedrukt door de ''devil voice''. De echte en gezonde Hannah had geen spreekrecht meer. En al had ik dat soms wel (want soms kwam er een gezonde gedachte om de hoek kijken), dan werd ik knijter hard op mijn plaats gezet en kreeg ik de volle lading aan haat over mij heen van de devil voice. Het schreeuwde tegen mij, als ik mijn eigen gezonde keuzes wilde maken. Als of ik onze connectie, ''onze vriendschap'' verbrak. Ik MOEST naar de devil voice luisteren, want anders.. ja wat anders.. Dan kwam het gewoon niet goed. Hij was er altijd. Iedere tel, iedere minuut, ieder uur, iedere dag en iedere nacht.
Btw: Het was/is geen echte stem die ik hoor. Het zijn puur gedachtegangen in mijn hoofd, maar wel zieke gedachtegangen. Niet echt. Niet reëel. Niet gezond.
Taken by the voice of the devil.
Ergens was het ook wel fijn. (Anders was ik hier niet zo lang mee door gegaan.) De eetstoornis en ik waren een soort van vriendinnen geworden. Als ik mij alleen voelde (doordat ik me bijvoorbeeld volledig isoleerde in mijn veilige thuishaven), was daar altijd nog de eetstoornis. Het was een houvast. Iets waar ik op terug kon vallen. Iets waar ik altijd bij kon schuilen. Als ik me machteloos voelde over mijn eigen leven of bijvoorbeeld niet tevreden was met de manier waarop alles ging in mijn leven, had ik altijd nog de controle over het eten/niet eten. Ik kon schuilen (voor het echte leven) bij de eetstoornis.
My safe place. My safe harbor.
Het gaf mij ook een intense innerlijke rust als ik naar de devil voice luisterde en er bij kon schuilen. Het gaf mij een sterk gevoel. Ik was sterk. Sterk in het niet eten. Ik presteerde goed in het niet eten en het leverde mij ten opzichte van mijn ''onduidelijke, vage en saaie leventje'' blijkbaar aardig veel op. Ook had ik een identiteit, namelijk: ''Het meisje met de eetstoornis''. Ik hoefde er niet meer over na te denken en mee bezig te zijn wie ik was en wat ik wilde met mijn toekomst.
De toekomst was vaag.
Dit is iets wat iedereen waarschijnlijk ervaart in zijn/haar leven. De toekomst is niet te voorspellen. Je hebt er geen controle over. Je kunt wel je eigen keuzes er in maken en zelf beslissen welk pad je in wilt slaan natuurlijk. Maar het feit dat ik niet wist wat ik überhaupt zou willen, maakte het vaag en negatief.
Er was in mijn ogen geen toekomstperspectief. Heel eng, maar iets wat mij tegelijkertijd ook zekerheid gaf. Er was geen toekomst. Dus dat was het antwoord op de stressvolle vraag; Wat wil ik later? Niets. Ik had geen verantwoordelijkheden meer. Ik hoefde niets. Het was een veilige plek, een thuishaven. Ik hoefde niet te vechten. Ik hoefde niet meer te vechten voor het leven. Dus ik was er oké mee als dit hét zou zijn.
Wat wil ik met mijn leven? Waarom en waarvoor moet ik beter worden? Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Er was geen antwoord op die vragen, dus ook geen motivatie om überhaupt beter te willen worden.
Liever ''gaan'' zonder strijd, dan tegen de ziekte in gaan met strijd.
Zonder te vechten de ''eindbestemming'' bereiken.
Nog even terug op de functie van de ES. Voor mijn gevoel had ik nog niet iets ''behaald'' in mijn leven. Ik had (in mijn ogen) veel ''faal momenten' meegemaakt.
Om er een klein beeld bij te schetsen, hier wat voorbeelden:
- Na de 4e klas een opleiding kiezen, turned out wrong. Gefaald, check!
- Over het algemeen een MBO opleiding afronden en een diploma behalen. Gefaald, check!
- Sterker no; überhaupt naar school gaan was zelfs al te veel gevraagd. Gefaald, check!
- Autorijlessen was een heuse hell. Gefaald, check! (Na een tijd vol van strijd; toch mijn rijbewijs gehaald, jalala!)
- Werken begon leuk, turned out also wrong. Intense paniek scenario's. Gefaald, check!
''Vroeger'' ...
- Slapen bij een vriendinnetje, last van heimwee en alsnog thuis slapen. Gefaald, check!
- Schoolreisjes op de basisschool, tranen met tuiten, want Hannah wilde niet mee. Dezelfde paniek scenario's en het zien van apen en beren op de weg, zoals ik ook had ervaren op het werk. Gefaald, check! (Na een groot tranendal wel gewoon altijd mee gegaan)
- Zwemles, duiken door het gat. Noway dat ik dat durfde. Hardlopend in tranen naar de kleedkamer, want ik ging voor geen goud door dat enge, diepe, veel te ver in het water liggende gat. Gefaald, check!
En zo zijn er vast nog wel meer momenten, die laten zien dat ik in mijn eigen ogen té veel heb gefaald. Het is natuurlijk hoe je het zelf bekijkt, hoe jouw eigen kijk op de zaak is, hoe je eigen perspectief is.
Maar het feit dat ik voor mijn gevoel zoveel faalmomenten had in mijn leven (ook al had ik dat besef vroeger als klein meisje echt niet), heeft misschien mijn ES ook mede tot stand gebracht. In de eetstoornis faalde ik niet. Ik slaagde in het niet eten. Eindelijk iets wat ik kon. Eindelijk iets waar ook IK goed in was. Ik kon het! Ook al had ik er niet bewust voor gekozen. Het was meer iets wat gebeurde, iets wat mijn overkwam. Maaaar, ik ging lekker. Ik was er goed in! Dus in feite was het een fijne ''oplossing''. Niet gezond en menselijk, maar het werkte! in mijn ogen!
Eindelijk iets wat ik kon, iets waar ik goed in was!
Ook ben ik er achter gekomen dat het om emoties gaat. Emoties? Ja, emoties. Als ik iemand hoorde zeggen: ''Ik at niet omdat ik mijn emoties niet wilde voelen'', begreep ik dat niet. Ik voelde juist schandalig veel (misschien wel té veel), dus dat was bij mij niet van toepassing.
Fun fact: Dat was het zeker wel!
Voorbeeld:
Er waren altijd twee opties. Gewoon doen en doorgaan of letterlijk wegrennen van het moment.
Als ik heimwee had waren er ook twee opties. Ik kon me er overheen zetten en blijven slapen, of naar huis gaan. Als ik zwemles had moest ik na het tranendal als nog door dat gat, of ik rende weg en kwam echt voor geen goud meer terug.
Maar (Yes yes, er zit een maar aan dit verhaal), Het feit dat ik het ''gewoon deed'' en mij over de paniek en angst heen moest zetten of er voor weg liep, loste niets op van het hele probleem.
Het innerlijke en mentale probleem.
Er werd niet gesproken over mijn paniek en mijn angst. Waarom waren die emoties er? Waarom was ik bang? Waarom had ik van te voren zoveel paniek? Door mij een trap onder mijn kont te geven en het dus gewoon maar te gaan doen, was een andere (op korte termijn) helpende oplossing. Maar de paniek en de angst bleven onbeantwoord en niet opgelost.
Die paniek en angst heb ik zodanig vaak meegemaakt, dat ik een manier had/heb gezocht om er mee te kunnen dealen.
Tadaa! De eetstoornis!
Door middel van de eetstoornis kon ik de emoties vermijden, door me volledig op het eten te richten en de emoties niet te hoeven ervaren. Ik ren(de) letterlijk weg voor mijn paniek scenario's vol emoties. Rennend naar de eetstoornis.
Probleem: Té veel emoties zoals; paniek, angst en spanning.
Oplossing: Rommelen met eten, een eetstoornis ontwikkelen en dus zo het niet hoeven voelen en ervaren van de emoties.
Wat me dus brengt bij het feit; dat er nu TWEE problemen zijn. Als ik de eetstoornis nu ''los laat'', ervaar ik probleem nummer één weer. Dat probleem is nog niet uit de wereld. Het ''emotie probleem'' moet dus ook opgelost worden. Ik moet een andere manier vinden om met mijn emoties om te gaan, in plaats van daar de eetstoornis voor nodig te hebben. Snap je?
Als je zo tegen mij zou zeggen: ''Je emoties afvlakken en niet willen voelen is een functie van de eetstoornis.'' Zou ik denken: ''Echt niet. Hoe dan? Ik vlak niets af en ik kan mijn emoties heus wel voelen en uiten.'' Maar door deze uitleg erbij, begin ik het toch redelijk goed te begrijpen. En dat is heel fijn. Ik wil graag dingen snappen. Ik wil graag begrijpen hoe het werkt in mijn eigen koppie.
Dit verhaal heeft bij mij een klein kwartje laten vallen!
Verder had ik in de begin fase van het niet eten (nog) geen negative side effects, wat je vaak overal leest als je een eetstoornis hebt. De negatieve, sombere gedachten had ik geaccepteerd en het lege, gevoelloze ook. Maar ik had verder geen gekke kwalen en gevolgen van dit alles, die je er gratis bij krijgt als je ondergewicht hebt en ondervoedt bent.
(Wordt vervolgd: Want oh, die andere morgen...)
En oja, het ging ook allaaaaang niet meer over schoonheid. Anorexia heeft niets met het uiterlijk te maken, maar zoveel met het innerlijk! Ik zag er niet meer uit, but who cares. Ik niet. Ik zat lekker in mijn veilige bubbel. Veilig in mijn cocon, mijn eigen plekje, mijn thuishaven. Geïsoleerd van de enge, echte, buitenwereld vol mogelijke verwachtingen.
Er zijn ''voor'' en ''tijdens'' foto's, maar die durf ik nog niet de lucht in de knallen. Ze zijn best heftig.
Geïsoleerd in mijn eigen wereldje.
Wat ik ook niet snap is waarom ''iedereen'' zo aardig, lief en zorgzaam tegen mij bleef doen. Ik was een wrak, een lopend skelet, een monster en letterlijk een soort van bezeten door een duivel die alleen nog maar thuis zat in haar eigen verrotting.
Maar, in hun ogen bleef ik Hannah. De Hannah die in mijn ogen al niet meer bestond. Hannah was voor mij niet meer aanwezig in mijn eigen mind and body.
Ik wilde er ook niet uit. Ik wilde niet van de bank. Ik wilde niet naar buiten. Ik wilde niet uit mijn veilige bubbel. Ik wilde niet dat mensen mij zo zagen. Ik schaamde me rot voor hoe ik er uit zag, door wat ik mezelf aandeed. De angst, boosheid en machteloosheid in hun te ogen moeten zien wilde ik niet.
Het ergste is nog wel: Het deed me eigenlijk vrijwel niets.
Het deed me niets, dat de mensen om mij heen bang waren dat ik misschien wel dood zou kunnen gaan door deze ziekte.
Ik had geen gevoelens meer en ik kon niet begrijpen dat ze het zo erg vonden als ik er niet meer zou zijn. Ik had er al vrede mee gecreëerd, dus wat hebben jullie dan nog voor spreekrecht? Super egoïstisch, maar wel hoe ik het heb ervaren en hoe mijn gedachtegangen waren op dat moment.
Mijn eigenwaarde was dus ook complete vergane glorie!
Nóg een functie van de eetstoornis: Ik werd daadwerkelijk gezien. Ik was: ''Het meisje met de eetstoornis''! Mensen keken naar mij om. Mensen waren bezorgd om mij. (Wat nooit had gehoeven in mijn ogen, want; mijn gevecht, mijn leven, mijn probleem. Maar ik was een soort speciaal. Zoals ik het nu vertel klinkt het weer schandalig egoïstisch, maar zo ging het in mijn onbewuste brein en onderliggende toestanden dus blijkbaar wel.
Het gevoel van; gezien worden, daadwerkelijk bestaan, aandacht krijgen om iets, heb ik vroeger dan misschien wel gemist? Ik was altijd het verlegen, introverte meisje op de achtergrond. Niet te veel de aandacht op mij richten, please! Dan is de kans dat ik faal in de ogen van anderen ook minimaler. Win-win?!
Het gezien worden op deze manier was natuurlijk niet de allerbeste optie die ik kon kiezen, maar ik heb hier sowieso nooit bewust voor gekozen. Het gebeurde, het overkwam me.
Mijn onbewuste gedachten en gevoelens hunkerden denk ik niet naar eten/niet eten, maar misschien veel meer naar zorg, liefde en aandacht.
Maak je klaar voor een plottwist!
Ik lag al dagen, weken, maanden op de bank. Niets doen. Niet eten. Niet bewegen. Niet leven. Overleven. En toen op een dag, was daar een heel intens moment van besef.
Zelf had ik de strijdbijl eigenlijk al neergelegd. Ik had de strijd al opgegeven. Ik wilde niet meer. Ik kon niet meer. Het was goed zo.
Het feit dat ik er oké mee was, het feit het oké zou zijn als ik ervoor koos om op te geven, gaf mij zo'n intense innerlijke rust!
Ik had mijzelf de ''toestemming en de mogelijkheid'' gegeven om het hierbij te mogen en kunnen laten.
Die innerlijke rust en het niet meer hoeven vechten tegen de ''inner demons'' heeft mij zo gekalmeerd en doen inzien dan ik het dan misschien toch wel anders wilde.
WAAR IN HEMELS NAAM IS HANNAH?
Waar was de echte Hannah? Wie ben ik? Waar was de Hannah die hield van mensen om haar heen, hield van lekker eten, van gezelligheid, van positiviteit, van avonturen, van haar vrouwelijke vormen en haar altijd lachende koppie?!!
Ik was het zat!
Ik was het zó intens zat om mij zo te voelen. Overgenomen. Alleen nog maar negatief en somber. Dit was geen leven meer, dit was overleven!
De intense zelfmedelijden. Volledig in de slachtofferrol, terwijl ik zelf degene was die dit mijzelf aan deed. (Want hetgeen waardoor ik mij liet beheersen, wat de volledige macht over mij had, zat in MIJN hoofd.) Ik was degene die mijn leven zo aan het ''lijden'' was. Het was geen leven meer, het was overleven. Dagen/weken/maanden op de bank, de dag zien door te komen, geen gevoel, geen eten, geen sociaal contact, geen doelen, geen wensen, GEEN LEVEN.
Deze periode heb ik ook zóveel lieve berichtjes en zóveel geschreven kaartjes gekregen, waar ik iedereen zó zó zó intens dankbaar voor ben. De liefde en steun van de mensen om mij heen, is echt méér dan bijzonder!
Die bewustwording, heeft me aan het denken gezet. Misschien zou het dan toch anders kunnen. Een piepklein lichtpuntje. Een zachte, fluisterende stem en tegelijkertijd een hele harde schreeuw.
Een schreeuw vanuit mijn gezonde geest.
Een schreeuw vanuit mijn eigen, echte ik. De echte Hannah, die gered wilde worden! En daar was het meest magische moment in tijden.
De knop.
Wanneer ging de knop nou om! De knop die jarenlang muurvast had gezeten. Vast geroest in oude, vertrouwde, eet gestoorde patronen. Er kwam beweging in de knop. Er was een kans, een kleine hoop, een kleine spark van licht, dat de knop ooit om zou kunnen gaan. Ik wilde het niet langer zo en mistte mijn oude, gezonde, normale leven. Een gewoon leven, die een 20 jarige dame zou moeten hebben en zichzelf niet hoort te ontzeggen, door zichzelf letterlijke de verdoemenis in te werken.
Ik was in shock. In shock dat dit óók mijn eigen gedachten waren. Na maanden lang alléén maar negatieve en sombere gedachten te hebben gehad, voelde dit als onwerkelijk. Was ik dit? Waren dit mijn gedachten? How is it even possible?!
Ter verduidelijking:
Er zijn (tijdens een eetstoornis) twee persoonlijkheden. Twee Hannah's. De ene Hannah is de echte Hannah. De vrolijke, gezonde, levenslustige, gezellige en sociale Hannah. De andere Hannah is de eetstoornis Hannah. De zieke Hannah. De negatieve, ongezonde, vol haat levende, introvert, geïsoleerde Hannah. Overgenomen door de eating disorder devil.
Deze twee nemen de strijd tegen elkaar op, in mijn hoofd. De strijd. Het gevecht. De oorlog.
After a period of therapie sessions:
In deze periode, de periode na mijn moment van bewustwording, ben ik heel veel gaan schrijven. Ik heb heel veel inspiratie/wijze woorden/motivatie/positiviteit opgedaan. Ik wilde het alsnog zelf doen en dat de therapie bij het ''herstel pakket'' in zat, zag/zie ik als een bijzaak. (Het geeft me wel veel inzichten, dus dat is mooi meegenomen.) Maar voor mijzelf voelt het mega krachtig als ik achteraf kan zeggen dat ik de eetstoornis zelf heb overwonnen. Dat ik de strijd zelf heb gestreden. Wat natuurlijk dan alsnog zo is, met een beetje hulp van ervaringsdeskundigen, artsen en diëtisten. Maar die strijd heb ik zelf gestreden, in mijn eigen hoofd.
Zelf doen, maar niet alleen!
De strijd tegen de eetstoornis in. De strijd om de echte en gezonde Hannah weer aan de macht te krijgen. Aan de macht, op de troon van mijn eigen leven! Zo, die klinkt leuk. Lekker verwoord Hann!!
En óók dit deed ik vol positieve energie en enthousiasme. (Zoals alles waar ik zin in heb om mee te beginnen!) Ik was er super enthousiast over om te gaan vechten tegen de eetstoornis. Dat wat ik eerst als onmogelijk en als iets negatiefs zag, was nu omgedraaid. Omgedraaid naar positieve energie en een mooie (maar ook mega zware) uitdaging!
Vervolg over de ''knop''.
De knop in mijn hoofd; voelt niet als één knop, één schakelaar, die je om moet zetten en dat het dan is gefixt. Het is een soort meterkast, een stoppenkast, een kast met stoppen en schakelaars, u know? (Dat noem je zo toch? Ik ben veel, maar op dit gebied een maximale leek.) Die stoppenkast bestaat uit heel erg veel verschillende knopjes.
Om even een mooi, denkbeeldig voorbeeld te schetsen (Één van de 100, want ik kan vast nog véél meer leuke metaforen bedenken die het beeld kunnen verduidelijken!):
Liefde voor metaforen!
Ik zie mijn lichaam en geest als een ''stoppenkast''. Staan alle knopjes omhoog? Dan brand het licht en ben ik gezond, fit, vrolijk, de ''echte'' Hannah, game on! Soms kunnen de stoppen eruit slaan. Er kunnen één of meerdere knoppen omlaag schieten door een trigger, a bad day, een ongezonde en/of een eet gestoorde gedachte, die de strijd met mij aan wil gaan. Op dat moment brand het licht niet meer op volle toeren. (Wat dus betekend, dat ik negatiever ben, somber, ongezond en/of een bad day heb) Door uit te zoeken, waardoor de stoppen zijn omgeslagen, door achter de onderliggende oorzaak te komen, kun je het probleem oplossen, waardoor de knop weer omhoog kan. Het probleem is niet de omgeslagen knop, maar bijvoorbeeld dus een trigger, waardoor ik mee wordt gesleurd in de slechte, zieke gedachten. De omgeslagen knop is het gevolg, net zoals bij een eetstoornis over het algemeen. Rommelen met je eetpatroon is niet de oorzaak, maar het gevolg van een onderliggend probleem.
Door ervaringen op de doen, zowel positief als negatief, kunnen er andere gedachtegangen ontstaan, je kunt dingen vanuit een ander perspectief gaan bekijken, waardoor er een ''knop'' om kan slaan. Om kan slaan naar de gezonde kant. Zo kan je licht nog feller, mooier en stralender branden!
Klinkt dit allemaal super vaag voor je? En denk je: ''Waar the fuck heb je het over, Hannah?'' Heel goed, no problemo! Ik gun niemand deze momenten, gedachtegangen, gevoelens, kortom; een zieke geest.
Wel +1 naar mij voor deze gruwelijke metafoor over de stoppenkast, graag!
Nu, een paar maanden later, begin maart 2020
Ik ga iedere week naar Human Concern in Zwolle voor een gesprek of gesprekken. We zoeken alles uit en we komen tot mooie inzichten. Na zo'n gesprek ben ik bek af, door alle intense gedachtegangen en wijze lessen over mijzelf en de gehele situatie. Na de therapie sessie heb ik de neiging om het achter me te laten en zelf door te gaan met hoe het die week ging. Maar 9 van de 10 x onthoud ik maar de helft omdat het vaak zóveel is wat we bespreken. Ik moet proberen om hier thuis ook eventueel mee aan de slag te gaan. Wat ik ook zeker doe, maar ook groot en deels op mijn eigen manier. Mijn eigen aanpak, door te schrijven, inspirerende en motiverende YouTube filmpjes te kijken enz.
Soms sta ik versteld van mijn eigen kracht en mijn intrinsieke motivatie!
Ik ervaar nog steeds wel intens veel eet gestoorde gedachtegangen.
De eetstoornis (gedachten) zijn als een soort van ''bad ex boyfriend'', die steeds maar weer terug blijft keren, ook al weet je ergens donders goed dat je beter af bent zonder.
Deze gedachtegangen kan ook natuurlijk niet in één keer weg zijn, van de één op de andere dag. Dat lijkt me meer dan logisch, aangezien het er ook niet van de één op de andere dag was. It takes a lot of time! Mijn eigen gedachten en gevoelens moeten sterker worden en een soort routine vormen. Hoe vaker je dingen herhaalt, hoe normaler het op een gegeven moment zal worden.
En ik heb ook zeker nog wel momenten dat ik de strijdbijl neer wil gooien. Momenten dat de devil voice keihard tegen mij schreeuwt en ik té moe ben van het vechten. Het dagelijkse vechten tegen de ziekte. Sterker nog: Iedere dag, ieder uur, iedere minuut en iedere seconde. It's a heavy battle.
Soms een traan en soms een gil, maar herstellen is wat ik wil!
Er zijn óók helaas nog momenten dat ik wel eet, maar het er daarna weer uitgooi, omdat ik het gevoel en de gedachtes er om heen, niet kan verdragen. Dus overgeven is dan een goede (op korte termijn) oplossing. Aan het gevoel van eten in mijn maag, moet ik nog intens wennen. En zo ook mijn lichaam uiteraard. Maar, hoe harder ik hier voor knok. Hoe harder ik mij verzet tegen de eet gestoorde gedachten, hoe eerder het een soort van normale situatie zal worden. Er is maar één goede oplossing, en die weet ik zelf (de gezonde Hannah) donders goed!
Break the circle and block the thoughts!
Het ervaren van die negatieve en minder fijne momenten mag. Ik mag me soms zo voelen, ook al is het echt niet leuk. Het kan niet altijd hosanna zijn. Door het er ''te laten zijn'', is er ook ruimte om het weer ''te laten gaan''. Geen enkel gevoel is permanent. Ik geloof in het proces en in mijzelf. (Ego lekker hoog houden, houden we van!)
No rain, no flowers!
Als er geen regen zou vallen en er geen donkere dagen zouden zijn, zouden er ook geen bloemen bestaan en zou er geen onderscheid zijn tussen goede en slechte momenten/dagen. U get me? Omarm ook de mindere momenten, net zoals je dat doet bij de goede, stralende momenten!
I want the happy Hannah back!
And my butt!
Het klinkt nu allemaal hosanna, enorm gezellig en positief, maar dat is de ene kant van mij. Dat is de gezond denkende Hannah. De gezond denkende Hannah wist vanaf het begin af aan echt al wel dat luisteren naar de ES gedachten dom was.
Fun fact: Het is een barre tocht en een helse strijd! Ik ben er nog lang niet, maar goed. Step by step!
Beat the devil!
The only way to past it, is going through it!
Herinner je je nog wat er aan het begin van deze post stond?
''In grote lijnen zal ik het een beetje onder woorden proberen te brengen, hoe en wat. Mijn verhaal. My story time. Het hele proces. Het hele circus.''
Ik weet niet of dit ''de grote lijnen'' waren of dat mijn innerlijke perfectionist op de loop is gegaan, haha! OEPS!
Er zijn vast nog heeeeeel veel meer belangrijke details en momenten die ik vergeet te vertellen, ben ik bang. Sad but true. It's okay. Dan kom ik daar misschien later wel weer op en komt er een vervolg!
Meer blog content; kom maar door!!
Sinds kort heb ik ook een eigen Instagram account, about food and stuff! It's fun! Ook dat helpt mij. Ik word er zó blij van als ik mijn gedachten en gevoelens rondom het eten kan opschrijven. Het geeft mij het gevoel dat ik mezelf leer begrijpen en snap waarom ik doe zoals ik doe, op bepaalde momenten.
Hier de link! Naam: @hannah.met.een.h
Heb je misschien (specifieke) vragen over mijn verhaal, of wil je gewoon iets kwijt? Let me know!
Liefs, Hann!
PS: Dit is géén schreeuw om aandacht. Ik wil gewoon delen hoe en wat. Onder het mom van: ''Sharing is caring!'' Ik wil het delen met de mensen die dit ''leuk'' en interessant vinden om te lezen. Delen met en voor iemand anders die ook in zo'n soort situatie zit. Maar vooral voor mezelf. And i love to write, so win-win!
En het mooiste zou natuurlijk zijn dat ik het over een jaar of wat terug lees, met een herstelde, gezonde en trotse blik!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat super krachtig om dit zo op te schrijven en jezelf met alles wat bij jou hoort te laten zien aan de buitenwereld. Dat lijkt me best spannend, maar ook oh zo krachtig! Liefs
💛💛
Lieve Hannah,
Wat een eerlijk verhaal. Natuurlijk wist ik wel wat er met jou aan de hand was/Is, maar dit laat zoveel meer zien. Wat me wel opvalt, is jouw perfectionisme en jouw streng zijn voor jezelf. Wees niet te hard voor jezelf. Je bent een lief mens, met veel goede kanten en misschien een paar minder goede. Maar, dat maakt je mens. Dat heeft ieder mens. Geen mens is perfect. Of eigenlijk is ieder mens perfect. Het is goed zoals je bent.
Ik wens je veel sterkte en veel liefde, vooral voor je zelf!
Stay strong.
Liefs,
Fransien