How did i start eating again?

Hoe ben ik weer begonnen met eten? (Na mijn periode van 3 maanden niets eten) Hoe ben ik weer begonnen met eten, nadat ik de keuze had gemaakt, om daadwerkelijk te willen herstellen van mijn eetstoornis?

Misschien denk je nu wel van: ''Wait, what! Is er een antwoord op die vraag?!'' Oh yes, there is! En misschien denk je ook wel gewoon: ''Hap, slik, weg, toch?'' Fun fact: Zo easy ging t dan helaas net weer niet.. 

The answer is: CTRL - ALT - DELETE! 

I had to reset my brain. Niet opnieuw opstarten, maar de total ''hard reset'', zoals je die misschien wel eens hebt gebruikt bij je laptop, pc of mobiel.. Niet inhaken daar waar ik was gebleven, maar compleet opnieuw van start gaan. Opnieuw van start gaan met een schone lei. Starten vanaf het begin. Beginnen zonder regels en zonder gewoonten. Terug naar de ''fabrieksinstellingen'', haha! 

Without rules and habits!

Voordat ik deze periode had waarbij ik compleet was gestopt met eten, had ik ook al allerlei ''food rules''. Allemaal regeltjes in mijn hoofd rondom eten en ook drinken. Alles had een label.

Om een idee te krijgen hoe dat er aan toe ging in mijn hoofd, hier een paar voorbeelden:

- Geen pasta/aardappelen/rijst/brood 

Een soort koolhydraat arme levensstijl. Koolhydraten waren slecht in mijn ogen en ik zou er dik van worden. Overbodige calorieën. 

- Geen snoep/koek/chips/ijs enz.

Deze ''ongezonde'' troep, zou mij ook dik maken. Ik koos liever voor fruit, noten, groente of water ijs. A.k.a. gezonde dingen (in mijn ogen). Ook overbodige calorieën.

- Geen suiker in de koffie/thee

Want: Suiker = bad!

- Weinig eten, vóór een avondje stappen.

De calorieën in de alcohol waren al way to much, dus dat compenseerde ik door van te voren weinig te eten. Goed/veel eten + veel alcohol en calorierijke drankjes, was té dubbel en té veel.

Er was dus bij alles wel wat te verzinnen. Dit was slecht. Dat was niet gezond. Bla bla bla! Ik was dus in feite gewoon bang geworden voor bepaalde soorten voedsel. Like wtf!

I don't wanna be afraid of food anymore!

Ik had in die periode ook veel ''last van'' eetbuien. Eetbuien waarbij ik in een hele korte tijd (minimaal een half uur/maximaal ander half uur) alles wat los en vast zat naar binnen werkte en het er daarna weer uitgooide boven de wc. 

Ik hunkerde diep van binnen, intens naar alles wat er op dat lijstje stond van de ''food rules''. Het lijstje wat ik mijzelf niet gunde. 

In zo'n eetbui stond ik mijzelf toe om datgene te eten waar ik eigenlijk super veel zin in had, maar wat niet van mezelf mocht. Ik kon er intens van genieten en het feit dat het er daarna toch weer uit ging, maakte het nog fijner en toelaatbaar. 

Het overgeven was een heuse hell, maar het even mogen genieten van al dat lekkere eten waar ik zo naar verlangde, maakte het oké. Als het gebeurde, als ik er voor koos om te ''vreten'', kwam ik in een soort trance terecht. Ik was compleet in een eigen wereldje en deed m'n ding.

Me, myself and the food.

Zakken chips, halve broden, bakken yoghurt, chocolade, ijs, pakken koeken, pizza's en ga zo maar door. Maar niet van alles één. Nee nee nee. Alles! Het hele pak koeken. De hele zak chips. De hele reep chocolade. De hele pizza. Tot dat ik zo beroerd was en het genoeg was. Tot dat ik zo beroerd was en niet meer kon lopen, omdat ik op ontploffen stond. En dan rennend naar de wc. (SHAMELESS!) Als dit gebeurde, was de hele dag al voor mij verpest. Het voelde als falen. Waarom kon ik het lekkers niet gewoon weerstaan? Waarom moest ik het zo nodig hebben? Waarom moest ik full pull gaan? Waarom was één koekje niet gewoon oké?

Na de tijd, isoleerde ik mijzelf (letterlijk) in mijn bed. Pure walging van mijzelf. Ik voelde me (ondanks dat ik had overgegeven), super dik en vol. Zo kwam ik weer in de periode van lijnen en vasten terecht. Zo min mogelijk eten, want ik mocht echt niet aankomen! En daarop volgden wéér de eetbuien, want het verlangen naar al het lekkers, dat bleef intens.

De vicieuze cirkel.

Na de eetbui voelde het als of ik weer opgeladen was. Nu kon ik wel weer even zonder al dit lekkers. Ik kon er weer tegen aan! Als of het een soort drug was. Een drug die ik nodig had om te ontspannen en even te vluchten van de realiteit. 

Na de tijd (na het vreet festijn), kwam er dus altijd een intens schuldgevoel bij me naar boven en dan gooide ik het er weer uit. Waarna ik weer verder ging met mijn oude, vertrouwde ''food rules'' en zo in een vicieuze cirkel terecht kwam. 

Terug bij de vraag: Hoe ben ik weer begonnen met eten?

Ik moest opnieuw leren eten, na 3 maanden vasten. Na 3 maanden niets gegeten te hebben. Beginnen als een baby, maar met het verstand van een 21 jarige. Plus in het tijdperk van nu. Het tijdperk met alle dieët goeroes en gezondheidsidealen. En ik zal je vertellen; dat is bijna onmogelijk en belachelijk pittig!

Het papier was blanco. Ik at niets meer. Ik mocht niets meer van mijzelf. Wat in feite dus betekende dat het papier overvol was. Overvol met food rules. Alles was slecht. Alles. Ik stond mezelf niets toe. Alles had een slecht label.

Ik moest een nieuw begin maken op een leeg papier. Want als ik zo door zou gaan, ging ik dood. Wat ik ergens oké vond. Maar dat was meer de vluchtroute uit dit hele circus. Mijn eigen ik, die ergens diep in een hoekje was gedreven wilde niet dood. Mijn eigen ik, de gezonde Hannah wilde leven. Ook al voelde het als of ik al bijna dood was en mijn eigen ik, de gezonde Hannah al was verdwenen. Ik was Hannah niet. Ik was overgenomen door de duivel in mijn hoofd. 

Ikzelf wilde niet dood.

Zo begon ik met de Nutri drink. Ik kon het nog niet verdragen om ''echt eten'' naar binnen te werken. Het idee dat ik ergens op moest kauwen en het binnen moest houden maakte mij al compleet idioot. Dat leek onmogelijk en onverdraaglijk.

Maar ik MOEST iets binnen krijgen, anders zou mijn toekomst over zijn. Anders zou mijn leven hier stoppen. Ergens wilde ik dat, maar dit was dus een vluchtroute. Ik wilde wegrennen voor alle problemen en struggles en vluchten naar de dood leek vanuit mijn perspectief nog de enige optie. 

Dus, Nutri. Super spannend en eng. Ik was bang voor iets in mijn maag. Bang dat mijn maag weer vol zou voelen. Mijn maag voelde al vol bij een slok water, laat staan een slok Nutri. Een slok vol voedingsstoffen en niet te vergeten CALORIEËN!! 

Het gevoel van iets in mijn maag, maakte me compleet gek! Ik moest van mijzelf de botten van mijn heupen en mijn ribben blijven voelen. Als ik iets (al was het maar een glas water) in mijn maag had, werd mijn buik ''boller'' en voelde ik die botten niet meer. Geen idee, waarom ik daar zo obsessief op gefocust was. Het gaf me een sterk gevoel, als ik mijn ribben voelde en daadwerkelijk kon zien. LIKE WTF! Ik was een lopend skelet en ik zag er uit als een zombie. Maar ergens vond mijn eetstoornis brein dat dus maar al te fijn! 

Step by step ging ik de strijd aan.

De keuze die ik had gemaakt stond vast. Ik wilde de strijd aan gaan. No way back. Hup hup! Nutri time!! 

Ik kreeg ineens weer een spark van positieve gedachtegangen. Hoe dan! Ik kon weer enigszins rationeel nadenken. Puur door het feit dat mijn lichaam de gewenste voedingsstoffen binnen kreeg. 

Wat dus begon als een grote hell, vol van angst en spanning, kreeg ineens een positieve wending! En oh mijn God, de Nutri was ook nog eens mega lekker. Want als het dan toch naar binnen moest, moest het óók lekker zijn, remember? 

Als eerste had ik de smaak Vanille Nutri. Door de koffie. 

Hannah + coffee = a match made in heaven!

Langzamerhand durfde ik het wat uit te breiden. Het ging lekker. Ik ging lekker. Ik zat in een positieve flow. How is it even possible! 

We bestelden meer Nutri drink. Dit keer niet alleen de oude, vertrouwde Vanille, maar ook; mokka, chocolade en banaan.

Het ging goed. Ik had nog wel mijn negatieve neerwaartse spiraal momentjes, maar óók de positieve. 

No rain, no flowers! 

Ik kreeg zin om meer dingen te proberen. Ik wilde weer echt durven eten! Ik wilde mijn oude leventje weer terug. Niet per se mijn oude leventje, maar ik wilde weer enigszins ''normaal'' met eten om kunnen gaan.

Eten hoort leuk, lekker, gezellig en een normale levensbehoefte te zijn. Niet een angst, een spanning of een negatief moment. Het hoort eigenlijk net zoiets te zijn als tandenpoetsen. Je poetst toch ook iedere dag gewoon je tanden, ook al is het niet je favoriete bezigheid van de dag? Dat doet ieder mens ook gewoon. Gewoon, omdat het zo hoort. Eten hoort ook gewoon een ding te zijn wat je iedere dag doet. Gewoon, omdat het zo hoort.

From challenge, to habit! 

Het begon als een challenge. Iedere dag opnieuw. Maar veranderde langzamerhand in een gewoonte. Mijn lichaam kreeg het hongergevoel terug. Als ik een dag geen Nutri zou nemen, zou ik out gaan. Puur omdat mijn lichaam er nu al zo aan gewend was.

Mijn lichaam vierde feest, als ik weer een paar slokken Nutri had genomen. Mijn lichaam was zó blij als het weer wat voedingsstoffen binnenkreeg. Dus wanneer ik dat niet deed, als ik bijvoorbeeld een koffie met Nutri oversloeg, ging het al vol in protest. Het hongergevoel kwam met een heel leger langs paraderen en schreeuwde om voedingsstoffen. Ergens was dat natuurlijk héél erg fijn, want dat betekende dat mijn darmen en alles weer aan het werk waren en begonnen te functioneren.

Maar het was óók heel erg eng. Heel eng dat ik nu MOEST blijven doorgaan, anders kreeg mijn eigen lichaam een soort van ontwenningsverschijnselen.

Als ik een keer een slechte dag had en mijn hoofd en mijn gedachten vol waren overgenomen door de eetstoornis en ik niet de overmacht had om toch de Nutri te nemen, moest ik door gaan. Het moest, want anders ging ik gewoon knock out. Ik moest blijven vechten, hoe lastig het ook was op sommige momenten.